Μια νέα ολλανδική επιστημονική θεωρία, που θυμίζει λιγάκι ταινία επιστημονικής φαντασίας, υποστηρίζει ότι η Σελήνη δεν δημιουργήθηκε, όταν ένα μεγάλο ουράνιο σώμα προσέκρουσε στον πλανήτη μας, σύμφωνα με την κυρίαρχη σήμερα αντίληψη, αλλά από μια φυσική πυρηνική έκρηξη στον μανδύα, δηλαδή στο εσωτερικό της Γης, η οποία εκτόξευσε στο διάστημα έναν τεράστιο πίδακα υλικών από το υπέδαφος του πλανήτη μας.
Το πρόβλημα με την κυρίαρχη θεωρία της πρόσκρουσης είναι ότι, όπως δείχνουν οι προσομοιώσεις σε υπολογιστές, το φεγγάρι θα έπρεπε να αποτελείται κατά 80% από τα υλικά του άγνωστου σώματος που έπεσε στη Γη και μόνο κατά 20% από τα υλικά του πλανήτη μας.
Όμως η Σελήνη, σύμφωνα τις αναλογίες ισοτόπων τόσο των ελαφρών (οξυγόνου, πυρίτιου, ποτάσσιου), όσο και των βαρύτερων στοιχείων (χρωμίου, νεοδύμιου κ.α.) που έχουν βρεθεί στους σεληνιακούς βράχους, έχει σχεδόν ταυτόσημη γεωλογική σύνθεση με τη γήινη.
Μια εναλλακτική υπόθεση για το σχηματισμό της Σελήνης, σύμφωνα με την οποία δικαιολογείται η Γη και το φεγγάρι να έχουν παρόμοια γεωλογική σύσταση, προτάθηκε από τον Γεώργιο Δαρβίνο (γιό του διάσημου Καρόλου), το 1879. Με βάση αυτή την θεωρία, η Γη και ο μετέπειτα δορυφόρος της αρχικά αποτελούσαν μια ενιαία μάζα λιωμένου βράχου, η ταχύτητα περιστροφής του οποίου ήταν τέτοια, ώστε η βαρύτητα ήταν μόλις οριακά μεγαλύτερη από τις κεντρόφυγες δυνάμεις.
Έτσι, θα αρκούσε ένα ελαφρό "χτύπημα" για να ξεκολλήσει ένα κομμάτι του λιωμένου βράχου, να εκτιναχθεί στο διάστημα, να μπει σε τροχιά γύρω από τον πλανήτη μας και να αποτελέσει τη Σελήνη. Όμως η θεωρία αυτή απορρίφθηκε τελικά, επειδή κανείς επιστήμων δεν μπορούσε να φανταστεί κάποια ενδογενή γήινη πηγή ενέργειας που χρειαζόταν για να "σπρώξει" το φεγγάρι μακριά από τη Γη.
Τώρα, η θεωρία αυτή αποκτά καινούρια ορμή, χάρη σε δύο ολλανδούς επιστήμονες, τον Ρομπ ντε Μέιτζερ του νοτιοαφρικανικού πανεπιστημίου του Δυτικού Ακρωτηρίου και τον Βιμ βαν Βέστρενεν του πανεπιστημίου του Άμστερνταμ, οι οποίοι πιστεύουν ότι βρήκαν ακριβώς αυτή την απαιτούμενη πηγή ενέργειας.
Όπως υποστηρίζουν, επρόκειτο για μια φυσική πυρηνική έκρηξη, η οποία προκλήθηκε όταν συγκεντρώθηκαν μεγάλες ποσότητες βαρέων ραδιενεργών στοιχείων, όπως το θόριο και το ουράνιο, στο σύνορο ανάμεσα στο μανδύα και τον πυρήνα του πλανήτη μας.
Τελικά, όπως πιστεύουν, προκλήθηκε μια αλυσιδωτή πυρηνική αντίδραση και μια τεράστια πυρηνική έκρηξη, η οποία "έσπρωξε" ένα κομμάτι της Γης στο διάστημα με την μορφή δορυφόρου.
Η άποψη ότι η Γη έγινε ένας φυσικός πυρηνικός γεω-αντιδραστήρας, σύμφωνα με τους ολλανδούς επιστήμονες, δεν είναι τόσο απίθανη, καθώς όπως αναφέρουν, τέτοιοι γεω-αντιδραστήρες έχουν εντοπιστεί στο παρελθόν στον πλανήτη μας, όπως π.χ. στην περιοχή Όκλο στη Δημοκρατία της Γκαμπόν στη Δυτική Αφρική, όπου εκτιμάται ότι βρισκόταν σε λειτουργία πριν από 1,5 έως 2 δισ. χρόνια.
Την υπόθεση ύπαρξης φυσικών γεω-αντιδραστήρων πρώτος προέβαλε ο αμερικανός γεωφυσικός Μάρβιν Χέρντον, ο οποίος υποστήριξε ότι το βαρύτερο στοιχείο της φύσης, το ουράνιο, βούλιαξε σταδιακά στον πυρήνα της Γης και σχημάτισε ένα φυσικό αντιδραστήρα διαστάσεων πολλών χιλιομέτρων.
Όμως ακόμα κι αυτός, αντίθετα με τους ολλανδούς ερευνητές, δεν πιστεύει, όπως δήλωσε, ότι ο γεω-αντιδραστήρας μπορούσε ποτέ να δημιουργηθεί στο όριο μεταξύ μανδύα και πυρήνα, γιατί το ουράνιο τελικά θα κατέληγε λόγω βάρους μέσα στον πυρήνα της Γης.
Όμως η καινοφανής θεωρία έχει ήδη προκαλέσει γενικότερο σκεπτικισμό και αντιδράσεις στους επιστημονικούς κύκλους, σύμφωνα με το New Scientist. "Πώς ξέρουν ότι πράγματι η θερμότητα από το γεω-αντιδραστήρα (σ.σ. αν υπήρξε) θα εκτίναξε την ύλη από τη Γη στο διάστημα, όπως υποθέτουν;", αναρωτήθηκε ο αστροφυσικός του πανεπιστημίου Πρίνστον των ΗΠΑ Ρίτσαρντ Γκοτ.
"Η όλη ιδέα δεν είναι λογική από φυσική άποψη", δήλωσε ο πλανητικός φυσικός Ντέηβιντ Στίβενσον του Ινστιτούτου Τεχνολογίας της Καλιφόρνιας (Caltech).
Ο Γκοτ έθεσε το ερώτημα γιατί κάτι ανάλογο δεν συνέβη στην Αφροδίτη, η οποία έχει παρόμοια μάζα και γεωλογική σύνθεση με τη Γη, αλλά δεν διαθέτει δορυφόρο σαν τη Σελήνη. Επίσης, όπως δήλωσε, υπάρχει μια απλή απάντηση στο γιατί η Σελήνη έχει ίδια γεωλογική σύνθεση με τη Γη: επειδή το ουράνιο σώμα σαν τον Άρη (το οποίο μερικοί ονομάζουν "Θεία"), που κάποτε προσέκρουσε στον πλανήτη μας, είχε δημιουργηθεί από υλικά, τα οποία είχαν συντεθεί σε ίδια απόσταση από τον ήλιο με τα υλικά της αρχέγονης Γης.
Έτσι, όταν αυτό προσέκρουσε στον πλανήτη μας και σχημάτισε τη Σελήνη, μαζί με γήινα υλικά που εκτοξεύτηκαν από κοινού στο διάστημα, η γεωλογική σύνθεση του δορυφόρου δεν διέφερε από της Γης. Συνεπώς το σενάριο πρόσκρουσης -με βάση αυτή τη θεωρία- δεν χρειάζεται να ανατραπεί. Τουλάχιστον προς το παρόν.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου